Աղոթարան

Վա՜յ ինձ, Տէ՜ր, որ մոլորեցայ եւ երանութիւն փնտռեցի ոսկիին ու արծաթին մէջ եւ հոգիս դարձուցի մութ քարայր մը, ուր ոչ մէկ շող ներս թափանցեց ու դարձաւ թաց բնակավայրը մաշկաւոր թեւերով չղջիկներու:

Վա՜յ ինձ, որ նուագարան ունեցայ ու չի կրցի երգեր յօրինել անոր լարերուն վրայ:
Վա՜յ ինձ, որ սէր ունեցայ ու չարտայայտեցի. ունեցայ երազ, եւ սակայն իմ երազը խեցեպատ կրիայի ծանրութիւնով հողին վրայ մնաց:
Վա՜յ ինձ, Տէ՜ր, որ վիշտ ունեցայ, սակայն արցունք չգտայ:
Վա՜յ ինձ, Տէ՜ր, որ հոգիս ու մարմինս նմանեցան այն արտին, որ սերմնացանին սպասեց, եւ երբ սերմնացան ունեցաւ, անձրեւին սպասեց ու տոչորեցաւ, եւ երբ անձրեւ ունեցաւ, հնձուորին սպասեց:

ՀԱՄԱՍՏԵՂ

Մեկնաբանություններ